ავიაკომპანიების თანამშრომლებისთვის ცნობილია, რომ ბორტზე მგზავრის გარდაცვალების შემთხვევაში არსებობს სპეციალური, თუმცა არაოფიციალური პროტოკოლი, რომლის მიხედვითაც ეკიპაჟი მოქმედებს.
როგორც ერთ-ერთი გამოცდილი ბორტგამცილებელი აცხადებს, ეკიპაჟს არ აქვს უფლება, ოფიციალურად დაადასტუროს მგზავრის გარდაცვალება. ამის გაკეთება მხოლოდ ექიმს შეუძლია. ასეთ შემთხვევებში, თუ რეისზე თავისუფალი ადგილია, ცდილობენ, გარდაცვლილი იქ გადაიყვანონ და პლედით დაფარონ. თუმცა, სრულად დატვირთულ რეისებზე ამის გაკეთება თითქმის შეუძლებელია.
სწორედ ამ გამოწვევის გამო, 2004 წელს Singapore Airlines-მა ინოვაციური გადაწყვეტილება მიიღო: ავიაკომპანიის Airbus A340-500 ტიპის თვითმფრინავებზე მოაწყვეს სპეციალური განყოფილებები, რომლებსაც არაოფიციალურად „კარადა გვამებისთვის“ ეძახდნენ. ეს სივრცეები საავარიო გასასვლელებთან იყო განთავსებული და საშუალო სიმაღლის ადამიანის განსათავსებლად იყო გათვლილი. ამ განყოფილებაში არსებული ღვედები კი სხეულს ტურბულენტობის ან დაჯდომის დროს გაუნძრევლად ამაგრებდა.
ეს გადაწყვეტილება განპირობებული იყო ამ თვითმფრინავების სპეციფიკით: ისინი მსოფლიოში ყველაზე გრძელ უწყვეტ რეისებს ასრულებდნენ სინგაპურიდან ნიუ-იორკსა და ლოს-ანჯელესში, ფრენის ხანგრძლივობა კი 19 საათს აღწევდა. თუმცა, 2013-2014 წლებში, Airbus A340-500-ის ექსპლუატაციიდან ამოღების შემდეგ, ამ ტიპის განყოფილებებზე უარი თქვეს და დღეს მსგავსი პრაქტიკა არცერთ ავიაკომპანიაში აღარ გამოიყენება.
გარდა ამისა, ბორტგამცილებლები იხსენებენ უცნაურ შემთხვევებს. წიგნის „კრუიზული განწყობა: ისტორიები ავარიებზე, ეკიპაჟის დრამასა და გიჟ მგზავრებზე 35 000 ფუტზე“ ავტორი, ჰიზერ პული, ამბობს, რომ მის ერთ-ერთ კოლეგას შეემთხვა ინციდენტი, როდესაც ოჯახის წევრები თვითმფრინავში უკვე გარდაცვლილ მამაკაცს სვამდნენ და ამტკიცებდნენ, რომ მას გრიპი ჰქონდა. სიმართლე მხოლოდ ფრენის დროს გამოვლინდა, რის გამოც თვითმფრინავს იძულებითი დაშვება დასჭირდა.
